വീണ്ടും ആരൊക്കെയോ ചിലർ

... മഴ തീവണ്ടി യാത്രയുടെ സ്വാഭാവിക താളം മുറിച്ചെറിഞ്ഞ് പെയ്ത് തുടങ്ങുന്നു.നേരം തെറ്റിയ ഏതൊക്കെയൊ തീവണ്ടികളുടെ കടം വീട്ടിയതിനാൽ.. തിരക്ക് ക്രമാതീതമായി വർദ്ധിച്ചിരുന്നു.
മഴയുടെ ഇതളുകൾ പതിയെ പതിയെ യാത്രയുടെ വെളിച്ചത്തെ പൂർണ്ണമായി അപഹരിച്ചു..വായിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന പത്രം മടക്കി ഞാൻ യാത്രയുടെ അലസതയിലേക്ക് ,ഒരു യാത്രക്കാരന്റെ .സ്ഥായിയായ അക്ഷമയിലേക്ക് മടങ്ങി.
എതിർ സീറ്റിൽ ഇരുന്നിരുന്ന വൃദ്ധ ദമ്പതികളെ ശ്രദ്ധിച്ചു..എപ്പോഴോ കഴിക്കൻ മറന്ന മരുന്നുകൾ ശാസനയോടെ ഭർത്താവിനു നൽകുന്ന ഭാര്യ…അവർക്കിടയിലെ വാക്കുകൾക്ക് നയവും വിനയവും ക്രിതിമത്വവും ഇല്ലായിരുന്നു. തിരക്ക് നടിക്കുന്ന യൌവ്വനത്തിന് ആ വാർദ്ധക്യത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോട് അകാരണമായ അസൂയ തോന്നി.,നാട്യത്തിന്റെ മുഖം മൂടികളണിയാതെ സംസാരിച്ച കാലം മറന്ന് പോയിരിക്കുന്നു. ഘടികാര ചലനത്തിന്റെ വേഗതയെ മറികടക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന ജോലി തന്നിൽ നിന്ന് ആത്മാർത്ഥതയുടെ വികാരങ്ങളെ മായ്ച്ചു കളഞ്ഞത് അറിയുന്നു.

പണ്ട് ,ഗൾഫ് ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് കടം പറഞ്ഞ് വാങ്ങിയ സായാഹ്നങ്ങളിൽ ഒന്ന് പങ്കിടാൻ ഓടി വന്ന സുഹൃത്ത്‌ പറഞ്ഞത് ഓർത്തു.
നിനക്കറിയുമോ ,ഏറ്റവും വിലകൂടിയ സ്വാതന്ത്ര്യം അലസതയാണ്…
“The most valuable freedom is nothing other than freedom of laziness”
ഇപ്പോൾ അലസരായി ഇരിക്കുന്നവരോട് എനിക്ക് അസൂയ ആണെടാ…
അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ ചെറിയൊരു ചൂളം വിളിയോടെ ട്രെയിൻ നിന്നു.പെട്ടെന്ന് കയറി വന്ന രണ്ട് യാത്രക്കാർ സ്ഥലം സ്ര്ഷിടിച്ച് വൃദ്ധ ദമ്പതികളുടെ അടുത്ത് ഇരുന്നു.അവരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് അവർ ഏതോ ഇൻഷുറൻസ് കമ്പനിയുടെ ഉദ്യോഗസ്ഥരാണെന്ന് അറിഞ്ഞു. അവർക്കിടയിലെ വാക്കുകളിൽ ജീവിതത്തിന്റെ അനിശ്ചിതത്ത്വങ്ങളെ വിദഗ്ധമായി ഉപയോഗിക്കുന്ന കമ്പനിയുടെ സൂത്രവാക്യങ്ങൾ കടന്ന് വന്നു.
“എടാ എനിക്ക് താത്പര്യം ഉള്ള കക്ഷിയാണു,പക്ഷെ ആൾ ബി പി എൽ ആണു,അതാണു പ്രോബ്ലം,കമ്പനിയ്ക്ക് വലിയ ലാഭം ഉണ്ടാകില്ല..നീ എന്തായാലും ഒന്നു ട്രയി ചെയ്.“
ഏജ് എത്രയാകും?..
“ഒരു 75-78 ഒക്കെ ആയി കാണും.. ഉറപ്പില്ല.”
“സാറെ അതു നടക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.,ആൾ ഏജ്ഡ് അല്ലെ,പിന്നെ ബി പി എൽ ആയാൽ സബ്സിഡിയും ഉണ്ട്..that simply means there is no profit and gain for the firm..”
But I will try..,വല്ല ഗ്രൂപ്പ് പോളിസിയുടെ കൂടെ ആണെങ്കിൽ കയറി പോയേക്കും.“
“പക്ഷെ എന്റെ സാറെ നമ്മൾ ഈ മിനിമം ഗ്ര്യാരന്റി ഇല്ലാത്ത കേസ് കെട്ട് ഒക്കെ എടുക്കണോ? ഈ 78-80 എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ..എപ്പോ വേണെങ്കിലും വെടി തീരും.”
“പിന്നെ പോകുന്ന പോക്കിൽ വല്ലതും തടയുമോ എന്ന് നോക്കണം,അത് തന്നെ “
“ശരിയാ,ചിലരൊക്കെ ഇരിക്കുന്നതു കാണുമ്പോൾ തന്നെ തോന്നും ഇവർക്കൊക്കെ പാസ്പോർട്ട് കൊടുക്കാറായില്ലെ എന്ന്”…
”…തന്റെ നർമ്മത്തിന്റെ ഹരത്തിൽ അയാളും തുടർന്ന് ഇരുവരും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു…“
വയസ്സായ സ്ത്രീയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുവോ?..എല്ലാമറിയുന്നത് പോലെ അദ്ദേഹം ആ ശുഷ്കിച്ച കൈവിരലുകളെ പതിയെ പിടിച്ചമർത്തി. മിനിമം ഗ്യാർന്റി നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ ജീവിതത്തിൽ അദ്ദേഹം നിശ്ബ്ദമായ സാന്ത്വനം പകരുകയായിരിക്കണം.
പഴുത്ത ഇലകളുടെ വിടവാങ്ങലുകളെ,,,,ഗൂഡമായ ആഹ്ലാദത്തോടെ കണ്ടു നിന്ന പച്ചിലകളുടെ കഥ ആദ്യം പറഞ്ഞത് ആരായിരുന്നു.
അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ ആ ഉദ്യോഗസ്ഥർ എഴുന്നേറ്റ് തിടുക്കത്തിൽ കടന്നു പോയി.ഇതിനിടെ വൃദ്ധൻ പതിയെ സീറ്റിൽ നിന്ന് താഴെ വീണു പോയ ഒരു ബാഗ് കണ്ടെടുക്കുന്നു.ഒരു പാട് കടലാസുകളും ഒരു മൊബൈലും ഉൾപ്പെട്ട ഒരു ബാഗ്.
“അയ്യോ”,ഇതു ഇവിടെ ഇരുന്ന ആളുടെ ആണല്ലോ…,ഇനി എന്ത് ചെയും” അയാളോടൊപ്പം ഞാനും എഴുന്നേറ്റു.ഞങ്ങൾ വാതിൽക്കലേക്ക് വേഗം നടന്നു…
അതിന്റെ ഉടമസ്ഥൻ ഓടി കിതച്ച് വരുന്നു…
വ്രുദധൻ ബാഗ് കൈ മാറി,,,പരിഭ്രമത്തോടെ അയാൾ അതിനകം പരതി..“എന്റെ മൊബൈൽ,അക്കൌണ്ട്സ്,എല്ലാം….“..
ആശ്വാസം നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു..”എന്റെ ഈ മാസത്തെ ടാർഗറ്റ് തികച്ച പേപ്പേഴ്സും കാഷുമാണു,
, അതെ ടാർഗറ്റ് !!! ” കോർപ്പറേറ്റ് ലോകത്തിന്റെ അവസാനിക്കാത്ത പിരിയൻ ഗോവണി കയറാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട മറ്റൊരു സഹയാത്രികനോട് സഹതാപം തോന്നിയില്ല.
നന്ദി പറഞ്ഞ് മിനിമം ഗ്യാരന്റ്റി ഇല്ലാത്ത അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആ കൈ പിടിച്ച് കുലുക്കുമ്പോൾ അയാളുടെ കൈ വിറച്ചിരുന്നുവോ..
ട്രയിൻ യാത്ര തുടർന്നു….
അവരെ പരിചയപ്പെട്ടു..ആകെയുള്ള മകളെ കാണുവാൻ പോകുന്നു
“.അവൾ ഞങ്ങളോട് പിണക്കമാണു. അവൾക്ക് പിണങ്ങാൻ ഒരുപാട് പേർ ഉണ്ടാകും.. പക്ഷെ ഞങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോൾ ഇണങ്ങാനും പിണങ്ങാനും അവൾ മാത്രമേ ഉള്ളു.“അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ് നിറുത്തി..
അടുത്ത സ്റ്റേഷനിലേക്ക് അടുക്കുന്നു അവർ ഇറങ്ങാൻ ഒരുക്കം കൂട്ടി..അദ്ദേഹം നിറഞ്ഞ ചിരിയൊടെ എന്റെ..കൈ പിടിച്ച് കുലുക്കി..
ആധുനികതയുടെ ക്രുതിമത്വമില്ല,യാത്രയുടെ അക്ഷമയും..പിന്നിട്ട വഴികളുടെ,അനുഭവങ്ങളുടെ അപാരത,..ആ മുഖത്ത് കണ്ടുവോ..?
റയിൽവേ സ്റ്റേഷന്റെ ആരവങ്ങളിലേക്ക് ..,ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ തിരക്കിലേക്ക് ..അവർ നടന്ന് കയറുന്നു.അനവദി നിഴലുകളിൽ ഒന്നായി അവർ കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് മറയുന്നതു വരെ ഞാൻ നോക്കി നിന്നു.

യാത്രയുടെ ഓർമ്മ പുതുക്കി..വീണ്ടും തീവണ്ടി ചലിച്ചു………